Sophie is een vrouw met een drukbezette baan en 3 kids. Haar leven is gevuld met allerlei activiteiten en er is maar weinig plaats voor haarzelf. Veel van haar eetgewoontes gaan op de automatische piloot, vertelde ze mij. Zonder echt te proeven. Bijvoorbeeld elke keer als ze langs de koekenkast liep, moest ze gewoon een koekje pakken. Dat verlangen was sterker dan zijzelf. Vaak had ze er niet eens echt zin in; ze deed het gewoon. En als ze 's avonds lekker tv aan het kijken was, hoorde daar voor haar een zak chips bij. Vaak was de zak leeg vooraleer ze het goed besefte. 'Heb ik dit zonet opgegeten?', vroeg ze zich dan af. Toen ik haar vroeg hoe ze zich dan voelde, zei ze me: 'Slecht,
Ik kan me nog heel goed mijn allereerste dieet herinneren Als ik in de spiegel keek zag ik een dikke vetlaag rond mijn buik en putjes in mijn billen. Ik was zo ongelukkig met hoe ik eruitzag. Ik voelde me niet stralend. Het maakte me droevig en ik was gefrustreerd. Mijn kleding zat niet lekker en ik had geen energie. Ik was al stilletjes van maatje 38 naar 40 naar 42 gegaan. En wéér een maat groter kopen zag ik niet zitten. Dus ging ik op dieet. Die vetlaag moest en zou ik weg-diëten. Mijn mooie en gezonde lichaam – ónder die vetlaag – ging ik tevoorschijn toveren. Ik was een jaar of 15. Superjong dus. En naïef. Supernaïef! Want ik dacht echt dat het makkelijk zou zijn om
